අදරවන්තයන්ගේ දිනය දා My Name is Khan බැලුවෙමි.

අදරවන්තයන්ගේ දිනය පහුවෙලානම් ටිකක් දවස් වෙනවා. වෙන කවමදාකටත් වඩා එදා විශේශ දේවල් ටිකක් තියනවා කියන්න. සාමාන්‍යයෙන් අපි දෙන්නාම මේදවස ගැන විශේශ උනන්දුවකින් වැඩ කරන්නේ නැ. එත් මෙදා පාර අලුතෙන්ම ආපු ෆිල්ම් එක බලන්න යමු කියලතමයි කතාකරගත්තේ. හැබැයි හොදම වැඩේ කියන්නේ, ටිකට් වෙන් කරන්න අමතක උනා වගේම අපි බලන්න ගියේ ෆිල්ම් එක පෙන්නන්න පටන් අරගත්ත දෙවෙනි දවසේ.....ඇයි එ මදිවට අදරවන්තයන්ගේ දිනය..ඒ ගැන එච්චරම හිත්න්නැතුව, අපි දෙන්නත් කොළඹ liberty එක ලගට 9.30 විතර වෙනකොට ගියා... අම්මට හුඩු...පොලිම..... ටිකට් ගන්න තිබ්බ පොලිම දැක්කහම කෑ ගැස්සුනා.. මිටර් 150 විතර දිගයි පොලිම...එත් කමක් නෑ කියල දඩ බඩ ගාල ටිකට්පොලිමට සේට් වුනා.

ඔන්න දැන් පොලිමත් ටික ටික ඉදිරියට අදුනා. පැයක් විතර...මෙන්න හොල් එකේ හොල් එකේ දොරලගට කිට්ටු වෙන කොට කියාපි තව ටිකට් 10 යි තියෙන්නේ කියලා ... දැන් ඉතින් මොකද කරන්නේ...මට ඉස්සරහම තව 10 ක් විතර ඉන්නව....අතැරියේ නෑ වැඩේ තවත් බලාපොරොත්තු තියාගෙන හිටියා ටික වෙලාවක්.... ඔන්න ටිකට් දෙන කවුලුව කිට්ටුවටම අවා කියමුකෝ, තව ටිකට් 5 යි තියෙන්නෙ කියල ටිකට් කඩන කොල්ල කිවුවා....
හරි, යන්තම් ගොඩ කියලා හිත හදගෙන අනිත් පැත්තට හැරෙන්න වුනේ නෑ... මහින්ද මහත්තයගේ පොඩි පුතා ඉන්නවා යළුවො 5ක් එක්ක පොලිමේ, කියල කියාගේන තවත් පොරක් අවේ නැතෑ.....දැන් මොකද කරන්නේ..... ඉතුවෙලා තිබ්බ ටිකට් ටික කඩාගේන ගියා බලන් ඉදිද්දි...
ම්...ම්...ම් මදෑ කවදාකවත් නතුව අදරවන්තයන්ගේ දවසේ ෆිල්ම් එකක් බලන්න අවා....අපි අපිටම බැන බැන හොල් එකේන් එලියට අවා... එත් ඉතින් වඩේ අතෑරියෙම නෑ... මෙච්චර කට්ටක් කපු එකේ කොහොම හරි ෆිල්ම් එක බලනවාමයි කියල අදිශ්ඨානයේන් හවස 3.00 ෆිල්ම් එක බැලුවා....හැබැයි 1.30 ඉදන් පොලිමේ හිටියා...... :D :D.....එත් ඉතින් කට්ටක් කාලා හරි බලන්න වටින ෆිල්ම් එකක් නිසා...හිතහදගේන අපි එන අවා....

Marleyයි මමයි

මේ ලගදි දවසක් කම්මැලි කමේ ඉන්න කොට.. කොම්පියුටරය ඇතුලේ කාලයක් තිස්සේ ඉදන් තිබ්බ මම නොබලපු ෆිල්ම් එකක් අහුවුනා. සාම‍ය්‍යයෙන් මම ටිකක් ෆිල්ම් බලන්න කැමති කෙනෙක්.... නමුත් විශේශත්වයක් නම නෑ... අහුවෙන ඔනේම එකක් බලනවා.. එත් ඉතින් ස්ටොරි එවට තමා වැඩියම කැමති.
ආ... කියන්න හැදුවේ ඒක නෙමෙයි....ඉතින් ෆිල්ම් එක තමා Marley & Me (2008).බලන්න එකක් නති නිසාම තමයි බලන්න ගත්තේ.... එත් ඉතින් බැලුවට පස්සෙ තම්යි හිතුනේ ඇයි මෙච්චර කල් මම මෙක බැලුවෙ නත්තේ කියලා... Owen Wilson සහ Jennifer Aniston රංගනයේන් දායක වන මෙම කතාව ඉතාමත් සුන්දර එකක්.
ලගදි විවාහ වුන තරුණ යුවලක් සහ ඔව්න්ගේ වීවාහ සංවත්සරයට Grogen විසින් තෑගි කරන Marley නම් වු සුරතල් බල්ලේකුත් වටා මෙම කතාව දිගහෙරෙනවා.
තමන් විවාහ ජීවිතයෙ මුල් අවදියේදී ගතකරන සැහැල්ලු ජීවිතය ක්‍රමක් ක්‍රමයෙන් සන්කීර්ණ පවුල් සන්ස්තාවක් දක්වා විහිදෙන මින් මන්නාවට විස්තර වනවා.. නමුත් සමස්ත කතාවම පුරාවටම Mearley නම් වු සුරතල වටා ගොතමින් කතා සාරය වර්දන කිරීමකුත් දක්නට ලැබෙනවා.
කල්යත්ම මෙම තරුණ යුවල තම අදරණීය පවුල රැකගැනීම සදහා ඔවුනොවුන් විශයෙහිලා සිදුකරන කැපකීරීම් තුලින් කතා රචකයා බටහිර සම්මජයේ තරුණයන් තරුණියන් උදේසා වීශාල පණිවුඩයක් දීමට අදහස් කරන බවයි මට නම් තේරුනේ...

මගේ සිහිනය මට දකින්න ඉඩ අරින්න

අද 8 වෙනි සදුදා දිනයක්...ටික දවසකින් මොකුත් ලියනත් බැරි උන නිසා...මොකක්ම හරි ලියනව කියල හිතලයි වාඩි උනේ. හුගක් වෙලාවට අපි නික්න් ඉන්න වෙලාව මනෝ ගහන්න අපි පුරුදු වෙලා ඉන්නවා නේ.. මම හිතන්නේ එක අපි හැමෝටම පොදු වුන කාරණයක් කියලයි. ගැණු ළමයා ගැන , තමන්ගේ අනාගත සිහින ගැන... මෙ ඔනේ එකක් ගැන වෙන්න පුලුවන්.....
අවන්කවම කියනවනම් මමත් හොදට සිහින ලෝකවල කිමිදිලා තියනවා...අද මම ආපස්සට ටිකක් හිත යොමු කලාම මට හිතෙන්නෙ ඒ සිහින වලින් හුගාක් දෙවල ඉටු කරගන්න පුලුවන් වෙලා තියනව කියලයි...
මේ ලගදි මම කියවපු පත්තරයක දැක්ක අපි අපේ අනගතය ගැන නිතර නිතර සිහින දකින එක එම සිහින සඵල කර ගැනීමට රුකුලක් වන බව... මටත් හිතෙනවා එක අත්ත වෙන්න ඇති කියල... ඇත්තටම ටිකක් හිතලා බලන්න... සමහර දේවල් ගැන අපි කලපන්නා කරන කොට ඇස් වලට කදුලු එන තරමටම අපි සන්වේදී වෙනවා නේද කියලා....මෙගේ මතකයට එන ඒ වගේ සන්වේදි අවස්තාවන් නම් බොහොමයි....
මෙක ලියගන යන කොට මට හිතෙනවා මගේ ජීවිත කතාව ලියන්න ඔනෙයි කියල...බලමු ඒ ගැන තව ටිකක් හිතල බලලා.....
සමහරුන්නම් සිහින දකිනවට කැමති නෑ.. "නිකන් දවල් හීන බලන් නතුව ප්‍රයොජනවත් දේකට හිත යොදවපන්".. වගේ දේවල් නම් අහිලා අති හැමෝ ටම වගේ.. නමුත් අමතක කරන්න එපා....මෙ ලෝකේ හිටපු හුගාක් දාර්ශනිකයන්, විද්වතුන් , රචකයන්...වගේ බොහොමයක් දේනා සිහින දකින්නන් බව....එත් එක්කම හීන දැක්කට විතරක් මදි.. එ හීන හැබෑ කරගන්න වුවමනා ශක්තිය සහ උද්යොගය හිත තුල අති කර ගැනීමත් අවශය වෙනවා... අයෙත් හම්බවෙමු....!!!

මේ අපේ නිදහසයි

අද 62 වෙනි නිදහස් දවසයි. ශ්‍රි ලංකිකයේක් විදිහට හිතට පුදුමාකාර අඩම්බරයකුත් අභිමානයකුත් දැනෙනවා. පොඩ්ඩක් මතක් කරන්න පහුගිය නිදහස් දින උත්සවයන්, ඊට වඩා වෙන්සක් මගේ හිතටනම් දැනෙනව....මොකද කියලා කල්පනා කරන්කොට මට මතක් වුනේ වෙන හැම පාරකම අපි නිදහස සැමරුවේ රටේ එක පලාතක විතරයි නේඩ කියලා. එත් බලන්න මෙදාපාර නිදහස සමරන්නේ මුළු රටම එකම කොඩියක් යට ඉදගේන ඒකීය රටක් අතුලේ නේද..? ඒත් මෙක කියවන සමහර අය කියයි...කොහේ තියන නිදහසක් ද....අපිට දේශපාලන නිදහසක්....භෂනයේ නිදහසක් තියනවද කියලා.

හැබැයි අපිට ඔය හැම දෙම ගැන කතා කරන්න පුලුවන් වුනේ අපිට ජීවත්වීමේ නිදහස ලැබුන නිසයි කියන එකත් මතක තියාගන්න ඔනේ. මොකද සමාන්යයේන් අපේ රටේ මිනිස්සුන්ට ඔනේම දෙයක් මතක තියේන්නේ පොඩි කාලයයිනේ.... දැනටමත් මේ රටේ හිටපු හුගක් දෙනේක්ට මේ රටේ 30 වසරක් පුරාවට යුධ්දයක් තිබ්බද කීයලත් අමතකයි. එක අපේ හැටි... නමුත් අපේ වගකීමක් වෙන්නෙ අපේ අනාගත පරම්පරාවට මේක මතක් කරලා දෙන එකයි. අදටත් අපි අපේ ඉතිහාසයේ කරපු නිදහස් අරගල ගැන මතක් කරන්නේ, කතාකරන්නේ මහත් වු අභමානයේන්. ඒ අපේ දෙමපියන් අපි තුල ඒ අභිමානය අතිවෙන විදිහට කතාන්දර කියපු නිසයි.
අම්ම අපිට වීර මද්දුම බණ්ඩාර කුමාරය ගැන...පුරන් අප්පුලාගැන කියනකොට කොච්චර නම් අභමානයක් හිතට දැනුනද.... ඉතින් ඒ අභමානය අනාගතයට උරුම කිරීම අපි හැමගේම යුතුකමක් මෙන්ම වගකීමක්ද වෙන බවයි මගේ විශ්වාසය.

ඔබ සැමට ජය...!!!